In de loop van zijn geschiedenis is Herman Miller opmerkelijk consistent geweest in zijn waarden - probleemoplossend ontwerp, kwaliteitsproductie, samenwerking met uitzonderlijke mensen - en de manier waarop het bedrijf zich naar buiten toe profileert. Onze merkuitdrukking evolueert, maar houdt zich nooit aan conventies. Neem bijvoorbeeld de gestileerde ‘M’ die Irving Harper in 1946 met de hand tekende: een constante factor in elk tijdperk van het grafische ontwerp van Herman Miller.
De laatste merkidentiteit – met de Meta-familie als lettertype, met een woordmerk ontworpen door creatief directeur Steve Frykholm – heeft voor Herman Miller 25 jaar lang goed gewerkt. Dit systeem kwam echter uit een tijd waarin we lang niet zoveel contactmomenten met de klant hebben als nu. Hoewel het merendeel van onze bedrijfsactiviteiten op de contractmarkt plaatsvindt, bereiken de robuuste e-commerce-engines en fysieke winkels van Herman Miller nu mensen over de hele wereld. Voeg dit toe aan onze activiteiten op allerlei sociale mediaplatforms en een prominente aanwezigheid binnen de grotere familie van MillerKnoll-merken. Met meer manieren en plaatsen om te communiceren met de Herman Miller-identiteit, vroeg dit complexe ecosysteem om een evolutie van de look en feel van het merk, en daarmee een compleet designsysteem: een systeem dat zowel geschikt is voor het scherm van een mobiele telefoon als voor een fysieke ruimte en wereldwijd alles daar tussenin.
En wat is een beter moment om dit te introduceren dan direct na onze 100ste merkjubileum in 2023? Het idee is om de volgende eeuw een vliegende start te geven met een nieuwe merkidentiteit die tijdloos is qua ontwerp en toch de durf, strengheid, vreugde en gevoeligheid uitstraalt die Herman Miller zo eigen is.
Voor die nogal uitdagende taak hebben we in 2017 Order ingeschakeld, een ontwerpstudio in Greenpoint, Brooklyn, opgericht door ontwerpers Jesse Reed en Hamish Smyth. Order´s aanpak is gebaseerd op onderzoek, systematisch en praktisch, met als doel een elegante, praktische en duurzame merkidentiteit te ontwerpen. (Alle kwaliteiten die perfect aansluiten bij Herman Millers kijk op design.)
De eerste taak was het bepalen van het lettertype. Volgens Order moet typografie in alle maten en in alle gebruikssituaties werken; een reeks tonen communiceren, van zacht tot luid; en gedateerde of trendy details voorkomen. Hun keuze was gevallen op Söhne, een lettertypefamilie ontworpen door Kris Sowersby Klim Type Foundry in Nieuw-Zeeland, die zowel functioneel als stilistisch voldoet aan deze criteria.
Als lettertype biedt Söhne een humanistische kijk op de beruchte sans serif: Akzidenz-Grotesk, die rond 1957 in Berlijn werd ontworpen en de metrosignalering van Unimark voor de MTA van New York beïnvloedde. Sowersby, die Söhne ontwierp als een hommage aan Akzidenz-Grotesk, schrijft dat de oorsprong "door de beste ontwerpers van het tijdperk werd bepleit als ‘het enige [type] in spirituele overeenstemming met onze tijd.’"
Order richtte zich op hoe de schaal en uitlijning van Irving Harper's epische M-symbool in betere harmonie met het woordmerk zou kunnen werken. Het symbool is nu een grafisch element: het is niet langer vast omkaderd, zoals in de vorige versie, en kan flexibel worden gebruikt als patroon, identiteit of merkteken. Op dezelfde manier behoudt het rijke kleurenpalet van het merk rood als primaire waarde, terwijl het een zeer gevarieerde geschiedenis van kleurgebruik viert.
Als vervolg op het jarenlange project van Order om de nieuwste merkidentiteit van Herman Miller te ontwerpen, bezochten we het team - oprichter Jesse Reed, hoofdontwerper Garrett Corcoran en hoofd bedrijfsvoering Megan Nardini - in hun studio in Brooklyn om met hen te praten.
Hoe spreken de grafische kwaliteiten van deze archiefstukken Herman Miller als groter geheel aan?
Jesse Reed: [Herman Miller is een] bedrijfsmerk, maar aan de andere kant is het vreemd en op een heel goede manier iets afwijkend. Toen we in de archieven in Michigan waren, en de dossiers aan het doornemen waren, zat er in alles een soort losheid. Maar toch binnen een strak, overkoepelend systeem.
Charles en Ray Eames hadden dit idee over 'plezier serieus nemen' wat hier heel relevant is: het kunnen spelen binnen een rigide systeem.
Reed: Je kunt een brochure de titel 'informatie' geven, het woord herhalen, het in een serieus ogend lettertype zetten en eindigen met iets speels.
Tijdens het ontwerp van het nieuwe systeem, creëerde u een efficiënte manier om te laten zien hoe flexibel het zou kunnen zijn.
Garrett Corcoran: We ontwierpen referentiepunten voor hoe iets supercomplex eruit zou kunnen zien en hoe iets supergereserveerd eruit zou kunnen zien. Daarna gaven we het team de mogelijkheid om uit te zoeken waar een bepaalde toepassing in past. Het doel van het systeem was niet persé rigide te zijn, maar een structuur met inherente flexibiliteit.
Wat betreft kleur merkte u op dat het archiefmateriaal met een bijna botsende benadering teruggaat tot Alexander Girard, de oprichter en directeur van Herman Miller's Textile Division, die nauw samenwerkte met George Nelson en het Eames Office. Je kunt het genie van Girard niet repliceren, of precies doen wat hij deed, maar je moet wel in de mindset van die benadering kunnen komen.
Corcoran: Het zou het kleurenpalet een slechte dienst bewijzen als we alleen maar zouden nabootsen wat eerdere ontwerpers hebben gedaan. We onderzochten waarom ze bepaalde dingen met elkaar combineerden en probeerden het denkproces achter de combinaties te achterhalen, in een poging om de bizarheid levend te houden met een nieuw palet.
Toen Herman Miller zich in de jaren zestig internationaal uitbreidde, hanteerden licentiehouders in Europa een gelijkgestemde strategie om het beste designtalent in te zetten. De beroemde Zwitserse grafisch ontwerper Armin Hoffmann werd ingeschakeld om deze poster uit 1962 voor de Herman Miller Collection te produceren.
Sommige van de vroege logoversies met Harper's M lijken uit een andere tijd te komen dan sommige van de latere uitvoeringen, maar er is een duidelijk verband. Hoe hebt u het symbool aangepakt?
Reed: Het voor de hand liggende antwoord is dat het M-symbool de constante factor, ofwel het anker, is voor elk afzonderlijk systeem dat heeft bestaan. Intern noemen jullie het allemaal de ‘vrije’ M, alsof hij een vrije vorm had. Het kan een supergrafisch maar ook een identificeerbaar onderdeel [van een volledig logomerk] zijn.
Corcoran: En we wilden de M terugbrengen naar zijn meest flexibele staat, zodat hij de held, een handtekening, een ondersteunend element en alles daartussenin kan zijn.
Om even stil te staan bij de productie van grafisch ontwerp: wat je in deze vroege voorbeelden ziet, is het resultaat van hoe de dingen daadwerkelijk zijn gemaakt. Ze voelen grover aan, met meer handgevoel, omdat ze letterlijk met de hand zijn gemaakt en niet op een computer.
Reed: Juist, binnen tien jaar is elk van deze logo’s iets anders. Het is verbazingwekkend om te zien, omdat het elke keer met de hand getekend moest worden om gereproduceerd te kunnen worden.
Corcoran: Ik zie een andere set publieksprincipes. Wat we nu doen, is zo ontworpen dat het voor elk publiek zeer toegankelijk is. In uw geval een brede consumentenbasis (in plaats van gebruikt voor interne communicatie of gericht op dealers en leveranciers). In die tijd hoefden ze niet alles holistisch te bekijken, maar op een goede manier, wat deze ontwerpen een soort eigenaardigheid geeft.
Er is een opvatting dat Herman Miller "midcentury" is. Hoe waar is dat en hoe kan dat niet het volledige beeld zijn?
Corcoran: Je kunt de erfenis van Herman Miller niet negeren als bedrijf dat de iconische stukken uit die tijd maakte. Maar de onderliggende ideeën maken het groter en belangrijker voor de ontwerpindustrie in het algemeen. Voor mij is het niet alleen maar midcentury, omdat de basis van het modernisme niet een idee is dat aan een tijd gebonden is - het leeft voort en evolueert altijd.
Ga voor de volledige set designrichtlijnen van Herman Miller naar brandstandards.hermanmiller.com.
Gerelateerde artikelen
-
Een interview met voormalige grafisch ontwerpers van Herman Miller, Linda Powell en Barbara Loveland
-
Een nogal Metaproject
