Boven het maaiveld met Leon Ransmeier

Zowel een verkenning naar de gedachte achter zijn nieuwe AGL Table Group als een overpeinzing over het ontwerpproces in het algemeen, dienen Ransmeiers observaties, opgetekend tijdens een gesprek en Woods begeleidende beelden als een testament voor de wijzen waarop mensen zowel positief als negatief reageren op design (of een gebrek daaraan) en waarbij ze zich intrinsiek accommoderen op de plekken waar ze leven en werken, die tegenwoordig grenzelozer zijn dan ooit.

IN SITU

Ergonomie als wetenschap kwam min of meer voort uit de wens van mensen om dingen te maken die waren ontworpen om aan ons lichaam aan te passen. Maar soms is er meer nodig. De enige manier waarop je echt objecten kan creëren die werkelijk betekenis hebben voor mensen, is door ervaring. We passen onze lichamen en levens aan op de objecten die we hebben, en dat is erg belangrijk om rekening mee te houden. Natuurlijk stel je een heleboel vragen wanneer je bent betrokken in het ontwerpproces. Waarom hebben objecten een bepaalde vorm? Waarom worden ze op die manier gebruikt? Hoe kunnen ze nog mooier of comfortabeler zijn? Leren hoe je moet kijken of observeren is een van de belangrijkste dingen die je als ontwerper moet kunnen.

In de studio hebben we een officieuze lijst van grappige dingen waar iedereen in de westerse wereld een mening over heeft - dingen zoals banken, Franse frietjes en honden. Tafels staan niet op die lijst, omdat ze zo’n integraal onderdeel van onze levens uit maken - aan een tafel zitten is een fundamenteel onderdeel van onze westerse houding. De reden waarom mensen een mening hebben over banken, is omdat banken gaan over comfort en daar heeft iedereen een mening over. Tafels gaan ook over comfort, maar dat comfort is gerelateerd aan onze lichaamsproporties en de omvang van de stoelen waar we in zitten. De standaardhoogte van een eettafel of bureau is bijvoorbeeld afgeleid uit zijn relatie tot de stoel, die weer is afgeleid uit de afstand van je knieën tot de vloer wanneer je in zithouding bent. Je zou dus kunnen zeggen dat de hoogte van een tafel is geëvolueerd uit de lengte van onze scheenbenen.

Meubels zijn ongelooflijk in de zin dat wanneer je in een leeg nieuw appartement loopt, je bijna niet weet wat je met jezelf moet doen. Pas als je even een rondje hebt gelopen en op de vloer gaat zitten, kun je je ontspannen. Een groot gedeelte van de wereldbevolking zit op de vloer of op een tapijt en voor hen werkt dat goed. We hebben op allerlei manieren onze eigen behoeften gefabriceerd. Als westerlingen zijn we zo gewend geraakt aan stoelen dat ze een noodzaak zijn geworden. Onlangs sprak ik met een ontwerper die me vertelde dat zijn bedrijf zijn lounge-type samenwerkingsgebieden in enkele van de ruimtes die hij voor klanten had ontworpen had laten verwijderen omdat de klanten niet zonder tafels zouden konden werken. Mensen hebben dat oppervlak nodig.  Een architectenbureau zonder een grote tafel is ondenkbaar. Je moet iets hebben om je tekeningen op te leggen!

ADAPTIEVE OPPERVLAKKEN

Het ding met meubels is: als het niet het ene ding is, dan is het het andere. Als een stoel niet wordt gebruikt om in te zitten, wordt het een tafel. En als de tafel niet wordt gebruikt als tafel, wordt het een stoel. We gingen de veerpont op naar Staten Island op zoek naar tafels, maar die zijn er bijna niet. Om die reden vonden we toch nog een aanknopingspunt om het over tafels te hebben, omdat elk plat oppervlak - zelfs al is het heel erg klein - als een tafel gebruikt kan worden. Het is maar een voorbeeld van hoe in een publieke ruimte, als er maar een klein oppervlak is, het afval zal gaan verzamelen.

In New York City zijn er niet veel plekken waar mensen kunnen samenkomen en tafels en stoelen kunnen gebruiken. Er zijn veel bankjes en picknicktafels met ingebouwde bankjes - maar die zitten vast en zijn minder flexibel. Een tafel met vrijstaande, lichtgewicht stoelen die verplaatst kunnen worden, geeft een heel andere ervaring en dat zie je niet vaak in openbare ruimtes. De New York Public Library is zo'n elegant, ongelooflijk stukje architectuur met heel goed gemaakte meubels, en het is een van de zeldzame plekken waar je mensen ziet die gewoon aan tafels zitten en lezen. En er zijn misschien wel de mooiste bureaublad-contactdoosklepjes te vinden die ik ooit heb gezien - gemaakt van ingelegd messing. Maar ze moesten daar natuurlijk wel een gat voor zagen, midden in de tafel! Veel van de grote tafels met contactdozen die worden verkocht, hebben gaten die erin zijn gezaagd. Maar als je midden in een tafel een gat zaagt, zal hij nooit meer hetzelfde zijn. Het is veel fijner om over een tafel te denken als een ononderbroken oppervlak. Dat is plezieriger. [Contactdozen op het bureaublad] zorgen ook voor zichtbare rommel van kabels en de voeding voor je computer heeft niets te maken met jouw gebruikservaring; het zou niet eens in je gezichtsveld hoeven zijn - je raakt het alleen aan om aan te sluiten.

Voor AGL was het primaire doel van het brengen van de contactdoosbehuizing naar de rand van de tafel voor toegang tot stroom in de persoonlijke ruimte van de gebruiker en om het op een manier te doen die intuïtief, comfortabel en nuttig is. Als technologische verbeteringen aan accu's en het oplaadproces het inpluggen van computers overbodig maken, dan kunnen we de behuizingen weghalen en zijn de tafels nog steeds nuttig. We zullen tenslotte altijd tafels nodig blijven hebben.

DE REALITEIT VAN HET VIRTUELE BUREAUBLAD

Ik ben altijd verbaasd dat mensen in cafés kunnen zitten en proefschriften en scripties kunnen schrijven. Persoonlijk hou ik van werken in mijn kantoor - ik hou ervan om mijn boeken om me heen te hebben. Ik hou van mijn eigen bureau, mijn computer en meer gereedschap. Toch hebben veel mensen alleen een koptelefoon en een plat oppervlak nodig om hun computer op te zetten. De eenvoud daarvan is bewonderenswaardig en het zegt veel over onze lichamen en over de technologie die we ontworpen hebben. De laptop is een prachtig ding, maar werkt niet echt goed op je schoot - hij wordt warm en onaangenaam. We zouden ze compacte bureaucomputers moeten noemen in plaats van laptopcomputers, omdat als een laptop echt efficiënt moet werken, je toch een tafel nodig hebt. Een iPad is eigenlijk een laptop.

Op een bepaalde manier, als iemand op een oppervlak zit met een iPad voor zich, neemt ze haar bureaublad met zich mee. Ik zag een lezing van Bruce Sterling bij de Eternally Yours conferentie in Holland, Michigan in 2003. Op een bepaald moment zei hij dat technologie ons heeft gevormd tot het punt waarop kinderen de liftknoppen tegenwoordig met hun duim indrukken. Dat vond ik wel interessant. De houding van iemand die een apparaat voor zich heeft zoals een tablet of smartphone is waarschijnlijk niet meer dan 10 jaar oud en nu al universeel. Ze gebruikt geen tafel, maar creëert haar eigen tafel.

Bij technologie of computervoorwerpen is de vorm minder belangrijk omdat de interface digitaal is. Je kunt een computer in allerlei vormen maken, maar door conservatieve, door de markt gestuurde ontwerpteams, zien ze er toch allemaal hetzelfde uit.  De vorm van meubels wordt veel meer gestuurd door zijn relatie met het lichaam. Het is erg moeilijk om een stoel te verbergen en sommige mensen hebben dat echt geprobeerd. Wanneer dingen een bepaalde hoogte of omvang en een specifieke proportie hebben, dan weet je wat ze zijn en zal je ze zo gebruiken. Zelfs als het niet is ontworpen voor een bepaald doel - zelfs als het een steen aan de kant van de straat is - passen we ons aan.