Een drijfveer voor verandering

Buddy Lazier had er een goed gevoel bij toen hij meedeed aan het Indy Car seizoen 1996. Hij had de eerste 28 rondes van de eerste kwalificerende race van dat jaar op pole position gereden, de Indy 200 in Walt Disney World. Na zeven jaar rijden op dat circuit, had hij het gevoel dat hij eindelijk een auto had die de Indianapolis 500 kon winnen. 

Lazier, een Indy Car-bestuurder van de tweede generatie, had zijn vader, Bob Lazier, slechts eenmaal zien racen in de Indianapolis Motor Speedway in 1981. Een opgeblazen motor tijdens ronde 154 bracht abrupt een einde aan de racedag van Bob en de resulterende 19e plaats zou het dichtste zijn dat Lazier senior ooit zou komen bij winnen in de Brickyard. De ervaring bracht de jongere Lazier een belangrijke les bij: elke kans die je krijgt om te wedijveren in de Indy 500 kan je laatste zijn, dus zorg dat het de moeite loont. Er is geen garantie dat je ooit terugkomt. 

De volgende race van Lazier was de Dura Lube 200 in Phoenix en deze had een even belovende start. Lazier herinnert zich nog van die dag dat hij net een halve kilometer oefenronde had afgelegd op recordsnelheid. “Ik gaf vol gas en net toen ik in Bocht 1 kwam, vloog de achtervleugel ongeveer 300 meter in de lucht en als dat gebeurt, verlies je heel wat downforce. Dus draaide ik in een fractie van een seconde achterstevoren en reed ik achterwaarts in op de verstevigde betonnen muur rond Bocht 2.” 

Door de impact brak de onderrug, het bekken en het heiligbeen van Lazier op 43 plaatsen. Hij was afwisselend buiten en bij bewustzijn toen de noodteams hem uit de racewagen moesten snijden en hem met de helicopter naar een lokaal ziekenhuis brachten, waar hij een pijnlijke twee-en-een-half weken doorbracht op de Intensive Care. Toen Lazier uiteindelijk naar huis in Colorado terugkeerde, kon hij nog steeds niet lopen. Het was nog minder dan zes weken tot de Indy 500 van 1996. 

Rond die tijd kreeg de Indy Car-wereld aandacht voor het werk van dr. Brock Walker. Walker, een voormalige wedstrijdskiër met een doctoraat in chiropractie, had zijn klinische praktijk in Michigan in 1990 verkocht om zijn theorieën over menselijke prestatie in hoge krachttoepassingen te verfijnen en testen. In de vroege jaren 90 had Walker verschillende racingstoelen ontwikkeld voor talrijke Indy Car-rijders, waarbij hij feedback verzamelde over wat het goed deed en verbeteringen doorvoerde bij wat het niet goed deed. Met elk prototype kon hij zijn theorie beter onderbouwen dat het heiligbeen – het gebied van de onderrug onder de gordellijn, waar de ruggenwervel verbinding maakt met het bekken – de primaire plaats is waar het zittend lichaam steun moet krijgen. Met een stevige lendensteun kantelt het bekken op natuurlijke wijze naar voren, op dezelfde manier als wanneer een persoon rechtop staat. 

“Al mijn werk was gebaseerd op één idee: Hoe het menselijk lichaam zodanig positioneren dat het de meest efficiënte kracht kan genereren,” zegt Walker. “Als je op de juiste manier zit en op de juiste plaatsen wordt ondersteund, zal je je ook comfortabeler voelen en kan je je positie gedurende langere tijd volhouden. Als je je concentreert op het versterken van het lichaam, wordt comfort een natuurlijk bijverschijnsel.” En Buddy Lazier in 1996 was absoluut een rijder die comfort nodig had. 

Toen Bob Lazier contact opnam met Brock en hem vroeg om een aangepaste stoel te ontwerpen zodat Buddy kon meedoen aan de 1996 Indy 500, wilde Walker er niet bij betrokken worden. (“Ik dacht bij mezelf ‘Die familie is gek.’”) Maar Bob bleef aandringen. Zodra Walker besefte dat Lazier met of zonder zijn hulp ging racen, stemde hij ermee in om naar Indianapolis te reizen en te zien wat hij zou kunnen doen. 

“Ik herinner me dat ik de garage binnenwandelde en dat iedereen een sip gezicht had,” zegt Walker. “Buddy kon niet staan, zitten of liggen.” Lazier kon geen pijnstillers nemen omdat hij dan niet met de auto kon rijden. Dus Walker begon te werken aan een oplossing voor hem, en een stoel die normaal gesproken twee jaar zou kosten om te ontwikkelen, werd in slechts drie korte weken gebouwd. 

“We moesten de last van het lichaam van Buddy in de cockpit verdelen zodat het bekken en het heiligbeen niet al zijn gewicht droegen,” legt Walker uit. “We moesten hem aan een soort ophangsysteem vastmaken, dat zijn gevoel voor de auto zou versterken, waarbij bepaalde gebieden van de anatomie in elkaar nestelden, bepaalde gebieden werden ondersteund en bepaalde gebieden werden gestabiliseerd, met minder belasting op het heiligbeen.” Walker hoopte dat de stoel die hij bouwde Lazier in staat zou stellen om 25 rondes af te leggen. “Met zijn hoge pijngevoel zou dat een fantastische prestatie zijn,” zegt Walker. Maar Lazier presteerde zelfs beter. Hij voltooide alle 200 rondes en deed dit sneller dan enige andere chauffeur in de race dat jaar.